Na alle waarschuwing over de moeder aller files vandaag, bleek het nog mee te vallen in de ochtendspits. Toch volstond de aankondiging van massale files om nogmaals hard uit te halen naar het personeel dat de reizigers zou “gijzelen”. Alsof de verantwoordelijkheid voor de besparingen op het personeel bij dat personeel zelf zou liggen… Het is de directie (en haar politieke verantwoordelijken) die enkel vertrekt vanuit een winstlogica en dat ten koste van de stiptheid en de veiligheid van onze treinen. Zowel personeel als reizigers worden gegijzeld door de neoliberale besparingswoede.
Gisteravond voerden militanten van LSP/MAS campagne aan verschillende stations. Ze legden er de redenen voor de staking uit of voerden meer algemeen campagne rond de koopkracht. ’s Avonds laat en deze ochtend werden ook een aantal stakingspiketten bezocht, daar waar er stakersposten werden geplaatst. Bij het spoor is het vrij eenvoudig om alles af te zetten, waardoor er geen grote traditie van stakersposten is. Nochtans kan dat een goede gelegenheid zijn om onder collega’s te discussiëren alsook om verdwaalde reizigers uit te leggen waarover het gaat.
Ook bij het campagne voeren, merkten we gisteravond dat er gemengde reacties zijn. De mediacampagne tegen de staking heeft natuurlijk een effect gehad. Maar toch was er opvallend veel begrip en steun voor de eisen van de stakers. Soms was er zelfs openlijke steun voor de staking. “Ze hebben gelijk”, hoorden we regelmatig op de stands in Brussel. In Leuven kwamen we pamfletten te kort voor de vele discussies over de staking.
In Luik werden 5 exemplaren van ons maandblad verkocht en gaven 3 jongeren aan met ons te willen discussiëren. De pamfletten rond de spoorstaking werden blijkbaar ook verder verspreid onder het personeel want toen deze morgen een aantal LSP/MAS-leden aan het piket kwamen, hadden de drie aanwezige delegees het pamflet reeds gezien omdat het de avond ervoor binnen was verspreid. Onder de reizigers verdwenen veel reacties over het “gijzelen” van de reizigers zodra werd uitgelegd dat het ook om de koopkracht ging.
Onder het spoorpersoneel was er wel kritiek op het feit dat de acties niet bepaald goed waren voorbereid en dat er geen stakersposten waren georganiseerd. Ook kwam er terecht kritiek op het feit dat de vakbondsleiding onvoldoende moeite heeft gedaan om de discussie met de reizigers aan te gaan. Nochtans is het mogelijk om zo de positie van het spoorpersoneel te versterken, hun belangen lopen immers gelijk met deze van de reizigers. Als het personeel in verzet komt tegen de overdreven flexibiliteit, korte keertijden in de eindstations, lange werkuren, veiligheidsrisico’s,… dan gaat het ook over de stiptheid en de veiligheid van de reizigers.
In Luik Guillemins stonden er een 15-tal spoorarbeiders en verkochten we 3 exemplaren van ons maandblad. Een aantal van de aanwezigen gaf aan dat ze regelmatig onze website volgen. Vandaag volgde er in Luik nog een betoging van het ABVV bij ALE (Luikse elektriciteitsmaatschappij) rond de koopkracht. Op deze betoging waren er een 1.000-tal aanwezigen en de betogers trokken naar de zetel van de PS om te protesteren. Op deze betoging verkochten we nog eens 6 exemplaren van ons maandblad, ook al was dit de eerste keer dat we met het personeel van ALE in contact kwamen.
In Gent was er eveneens een stakingspiket aan het station St Pieters. Hier stonden ACV en ABVV, weliswaar gescheiden, met een groep militanten aan de ingang van het station. Ook hier is er wat discussie over hoe de media zich duidelijk uitspreekt tegen de staking. Als reizigers worden geïnterviewd, herhalen deze vaak wat ze in de media hoorden: “het is toch erg dat zo’n kleine groep het land kan gijzelen” of “het is onverantwoord van de vakbonden”. Nochtans ligt de verantwoordelijkheid voor deze staking bij de directie van de NMBS en de traditionele politici die met hun beleid van afbraak van de openbare diensten reeds jarenlang bezig zijn met de productiviteit en de flexibiliteit op te drijven zonder dat de lonen volgen. Het is niet het spoorpersoneel dat loonsvoorstellen doet die voor de overgrote meerderheid van het personeel belachelijk laag zijn.
De mediacampagne leidde wel tot enige discussie aan het piket in Gent. Zo werd er gesproken over de mogelijkheid van “creatieve” vormen van actievoeren, zoals van 10 ’s morgens tot de volgende dag zodat de pendelaars op hun werk raken maar dat hun bazen ervoor moeten zorgen dat ze terug thuis raken. Of de mogelijkheid van een staking in het weekend. Als de forse mediacampagne niet wordt beantwoord door te bouwen aan een breed gedragen stakingsactie, ontstaat er ook twijfel onder het spoorpersoneel. Enerzijds weten ze dat de voorstellen inzake lonen en flexibiliteit onaanvaardbaar zijn, maar anderzijds slagen ze er individueel amper in om de mediacampagne te doorbreken.
Dit conflict zal wellicht niet snel van de baan zijn. De directie kondigde aan een nieuw voorstel te doen bij onderhandelingen die morgen zullen plaatsvinden. De kans is klein dat de directie met veel meer over de brug zal komen, waardoor er bijkomende acties zullen nodig zijn. Het personeel zou daarbij sterker staan indien het ongenoegen en het verzet wordt georganiseerd in een publieke campagne die ook de reizigers kan betrekken in een gezamenlijk protest voor meer veiligheid en stiptheid van de treinen door meer personeel dat aan degelijke arbeids- en loonsvoorwaarden kan werken.
LSP/MAS was aanwezig op enkele stakingspiketten, in de meeste steden waren er echter amper piketten. Tegenover de hetze van media, patronaat en liberale partijen in betuigen wij ons solidariteit met het personeel van de NMBS. In hun kritieken op de spoorstaking stellen de media en de traditionele politici dat het openbaar vervoer een “vitale rol” speelt. Blijkbaar is de directie van de NMBS die mening niet toegedaan als het over haar personeel gaat…