Voorstel B volstaat niet. Optie C: strijd ernstig organiseren!
De spontane stakingen van 25 mei tot en met 3 juni bij de spoorwegen toonden aan hoeveel woede er heerst bij het spoorpersoneel. De ene maatregel na de andere wordt eenzijdig opgelegd door de directie zonder dat er voldoende op wordt gereageerd door de vakbonden.
Sommigen denken dat we via onderhandelingen zoveel mogelijk moeten redden wat er te redden valt. Maar enkel strijd loont! Na de spontane stakingen begon de directie – weliswaar minimale – toegevingen te doen. Eens de hete adem van de staking verdween, kwam de directie op veel punten terug en kwamen er zelfs nieuwe punten op de onderhandelingstafel. Denk maar aan het voorstel dat nieuwe aangeworvenen vanaf 1 juli 2016 slechts 20 verlofdagen zouden krijgen in plaats van 24.
Tijdens de spontane stakingen waren er nauwelijks of geen ordewoorden vanuit de vakbondsleidingen om de strijd effectief te organiseren. Deze week is de communicatie nauwelijks verbeterd. Terwijl het personeel ongeduldig wacht op informatie over wat de vakbonden en directie onderhandelen, lekt in de pers een hele resem maatregelen uit gaande van vage compromissen tot nieuwe aanvallen. Zo zouden de straffen behouden blijven, maar niet in het dossier komen.
Uiteindelijk liggen er twee voorstellen op tafel:
A: 15 november afschaffen, kredietdagen op basis van gewerkte uren in het jaar ervoor
B: 15 november afschaffen + extralegale feestdag die op zaterdag of zondag valt, 1 kredietdag minder per 28 ziektedagen
Voorstel A is nog erger dan het origineel bericht. Maar het voorstel B met kleine toegevingen op het eerste bericht – bekomen door onze spontane strijd – blijft een aanval op onze rechten. De strijd ernstig organiseren met degelijke communicatie en een mobilisatieplan kan meer toegevingen afdwingen, zelfs het volledig schrappen van het bericht als opstap naar de stopzetting van het volledige besparingsmodel.
Op donderdag 9 juni zijn er verschillende militantenraden en algemene ledenvergaderingen van ACOD/CGSP, maar dit gebeurt niet overal. Tot nu toe organiseert het ACV-Transcom haar basis helemaal niet. Raadplegen en discussies gebeuren beter ook via personeelsvergaderingen op de werkvloer zelf! Ook hebben de vakbonden zo goed als een week laten voorbijgaan zonder ten volle aan de mobilisatie te beginnen. En wat met de campagnes naar de reizigers toe? Er had van deze week de kans moeten genomen worden om op zijn minst de overblijvende folders van Treinopoly uit te delen dat heel kort op verschillende problemen bij het spoor ingaat!
Het besparingsmodel werkt niet. De eerste berichten dat het dodelijk treinongeval werd veroorzaakt omdat aan het betrokken sein geen TBL1+ systeem geïnstalleerd was, na een identiek ongeval in 2008, leidt bij velen tot vragen over de veiligheid bij het spoor.
We mogen niet toelaten dat wat spontaan van onderuit begon, nu boven onze hoofden gestopt wordt. We zullen onze eisen niet afdwingen door mee te stappen in het onderhandelingskader dat door de directie is opgelegd. Strijd organiseren we niet via achterkamerpolitiek, maar door betrokkenheid en een mobilisatieplan. Waarom geen wekelijkse 24 of 48-urenstaking met bijhorende personeelsvergaderingen om de strategie en onze eisen voor de onderhandelingen te bespreken?
Alleen kunnen we niet winnen. Maar het spoorpersoneel staat niet alleen. Overal komt het ongenoegen tot uitbarsten: bij de cipiers, gemeentediensten, brandweer, magistraten, … Het zal erop aankomen om samen in actie te gaan om deze regering weg te krijgen. Deze regering moet weg en met haar het besparingsbeleid dat in alle sectoren een ravage aanricht op vlak van dienstverlening en arbeidsomstandigheden. Rond offensieve eisen in onze strijd kunnen we de solidariteit en eenheid opbouwen die vereist is om tot overwinningen te komen.