Het Autonoom Syndicaat voor Treinbestuurders (ASTB) voerde eind mei een stakingsactie die opgevolgd werd door een groeiend aantal treinbestuurders, ook in depots waar ASTB voorheen niet aanwezig was. De staking van ASTB werd net zoals bij elke andere spooractie door de regering en de gevestigde media aangegrepen om te pleiten voor minimale dienstverlening. Jammer genoeg kwam er geen weerwoord van de grote vakbonden, terwijl elke beperking van het stakingsrecht het volledige personeel zou treffen.
De eisen van ASTB spelen in op terecht ongenoegen, zelfs indien de bond de wrevel ten onrechte beperkt tot de beroepsgroep van de treinbestuurders. Ook treinbegeleiders, seingevers en andere spoormannen en -vrouwen kennen ondraaglijke werkritmes en worden niet naar waarde geschat.
Bij de voorbereiding en organisatie van een liberalisering is het opdelen en tegen elkaar opzetten van personeel een alomgekende strategie. De verschillende statuten en contracten voor goederenmachinisten zijn daar vandaag een voorbeeld van. We mogen ons daar niet aan laten vangen. Het ongenoegen verenigen met respect voor elkaars eigenheid en beroepstrots en koppelen aan offensieve acties, is wat het personeel zal versterken in de confrontatie met een directie die op ramkoers gaat tegen personeel en dienstverlening.
Het personeel tegen mekaar opzetten is inderdaad een vaak gebruikte tactiek van bepaalde bedrijven om herstructureringen door de strot van de werknemers te duwen. Ik vraag me wel luidop af, of een vakbond, binnen de NMBS, die alleen opkomt voor de rechten van de treinbestuurder dan wel zo’n goed idee is. Wat ik regelmatig hoor terugkomen in het discours van sommige leden van het ASTB-SACT is een misprijzen voor de gevestigde bonden en soms zelfs voor andere spoorwegberoepen. En dat is jammer. Als iedereen voor z’n eigen gelijk vecht, vechten we op verschillende fronten. Het maakt ons alleen zwakker.
Net zoals bij de klassieke vakbonden, wordt er ook nu weer meteen naar het stakingsmiddel gegrepen. Net nu we bij de publieke opinie weer een greintje respect kregen. Ik denk dat het dringend tijd wordt dat we nadenken over andere manieren om aan het publiek te laten merken hoe erg het gesteld is met het HR-beleid van de NMBS. En last but not least te blijven hameren op die ene nagel: “Openbaar vervoer kan alleen goed en betaalbaar blijven als het georganiseerd wordt door de overheid.”
Samen staan we sterk!